'Ben ik nu dan niets meer waard?'

Over zichtbaarheid, bewijsdrang en de waarde van wat je écht te bieden hebt.

‘Ben ik nu dan niets meer waard?’

Die vraag stelde Femke Halsema zichzelf toen ze stopte met de politiek. In Zomergasten vertelde ze dat ze zich ineens onzichtbaar voelde, na jaren waarin haar mening ertoe deed en ze voortdurend werd bevraagd en serieus genomen.

Haar uitspraak verraste me, raakte me. Ik had dat niet verwacht van deze sterke, tegelijk steeds warmere bekende Nederlander. En toch herkende ik het, in het klein, meteen.

Toen ik mijn baan in het onderwijs losliet en me ging verdiepen en scholen in creativiteit, emoties, expressie en therapeutische vaardigheden, voelde dat ook als een soort degradatie. In intellectueel Nederland lijkt dit soort werk vaak op drijfzand te rusten. Alsof je ineens op hetzelfde niveau staat als ‘spiri-wiri’s en complotdenkers’. Heel lastig. Mijn bewijsdrang stak de kop op, mijn hoofd nam weer de leiding. Maar ik weet, als ik daarin doorsla, gaat mijn hoofd weer tollen en worden mijn nachten onrustig.

Durf ik, durf jij, te gaan staan voor de anders-dan-intellectuele-waarde van dat wat jij te bieden hebt? Voor datgene waarin je je hebt verdiept? Voor dat wat je hebt geoefend en ervaren?

Ook Aaf Brandt Corstius worstelt hiermee, las ik vanmorgen. Ze schrijft de laatste tijd regelmatig over boeken over persoonlijke groei, emoties en creativiteit – maar doet dat vaak wat ironisch, alsof ze het niet helemaal serieus mag nemen. Die tweeslachtigheid herken ik in mezelf én bij veel hoogopgeleide vrouwen die ik begeleid. Vaak pas als vermoeidheid, burn-out of ingrijpende gebeurtenissen hen dwingen, ontstaat ruimte om dit werk wél serieus te nemen.

Durf jij je mening bij te stellen? Durf jij te onderzoeken hoe en of lichaamswerk, stemwerk, creativiteit en procesmatig werk voor jou effectief, helpend en waardevol zouden kunnen zijn? En zo je dat al hebt ervaren, durf je dat te erkennen? Durf je daarvoor te gaan staan?

Ik wel. En ik nodig jou uit om dat ook te doen.