JOLANDA
MULDER

Er komt een Vrije Geest bij me in de Stemwerkplaats. Ze leeft haar carrière in een mannenwereld. En ze heeft een ... mannenstem Dat is mooi, dat stuk heeft ze heerlijk ontwikkeld. Maar haar gevoelens krijgen geen plek. Het voelt als een zwakte om die te tonen. En als er toch emotie door haar masker van mannelijkheid heendringt, dan wordt ze direct geremd door haar omgeving. Ze is dat aanpassen en luisteren en inhouden zat! De Roep van Binnen klonk: Het is tijd voor mijn ware

'Ahaaa', zegt een bezoeker van mijn Stemwerkplaats, als het kwartje valt over 'voelen'. 'Ik voel groen, maar mijn hoofd denkt dat dit gevoel paars voelt, en daardoor voel ik groen niet.' Super interessant toch? Hoe het begon: We bespraken de tekst van een lied. Dit lied droeg kwetsbaarheid in zich, verdriet, angst, passie, bedácht ze. Ze zei er zelf bij, dat ze het niet echt voelde, maar bedacht. Dus vroeg ik even door. 'Voel eens, hoe reageert je lichaam op het woord 'kwetsb

Waar denk jij aan bij het woord 'onschuld'? Ik denk aan kinderen, die vrij aan het spelen zijn. Onbevangen de wereld in stappen en reageren op wat er om hen heen gebeurt. Naar mensen toestappen. Al zingend hun gedachten uiten. Als vanzelf meebewegen op muziek. Met pure nieuwsgierigheid hun eerste krabbels op papier zetten. Licht, vloeiend, onbelemmerd. Zo waren wij ooit ook 'de onschuld zelve'. En als 'de onschuld zelve', leefden we in volle overgave ons leven, vanuit onze ei

Vecht! Vlucht! Of Bevries! Dit zijn oeroude overlevingsmechanismen, die vanuit ons allereerste buikbrein direct in werking treden. Dat buikbrein was/is er om in een fractie van een seconde te bepalen: ben ik in gevaar? Ja, of nee. Overleven of doodgaan. Vrij ongenuanceerd, vrij zwart-wit — en dus heel direct. Kunnen we die reacties beïnvloeden? Willen we dat? Ik stel die vraag vaak aan mezelf. Ik wíl dat. Ik wil zelf toegang kunnen creëren tot een gevoel van veiligheid, ongea

Duh! Natuurlijk niet! Soms ontmoet ik mensen die intens verlangen naar rust, ontspanning, thuiskomen in en vertrouwen op hun lichaam. Ze hebben gelezen, geleerd, begrepen — en voelen: ik wil weer leven, niet alleen denken. Maar met op: Dan zie ik iets moois én iets onafgemaakts tegelijk gebeuren. Wat ik zie: Deze vrouwen weten dat ze hun lichaam zijn vergeten en weer willen voelen. Ze gaan zich verdiepen in ontspanningsoefeningen, meditatie, lichaamsoefeningen, yoga, tai ch

In het vorige bericht vertel ik over mijn keuze voor het woord Stem Werkplaats. Mijn Stem Werkplaats biedt jou de ruimte om aan de slag te gaan met 🎶 klank 🎶 woorden 🎶 het verleden 🎶 de toekomst 🎶 emoties 🎶 kleur 🎶 of het ontbreken ervan 🎶 leegte 🎶 beweging 🎶 je lichaam 🎶 impulsen 🎶 de ander 🎶 de ruimte 🎶 verlangen 🎶 je gedachten 🎶 je fantasie 🎶 dit moment Kan allemaal! Alles mag meedoen. En ja — dit is van grote waarde voor jou als diepe denker, als iemand

Soms noem ik mijn praktijk een Stem Speelplaats, soms een Stem Werkplaats. Beide woorden zijn me dierbaar. Een speelplaats doet een beroep op het kind in je — het deel dat nieuwsgierig is, vrij, onderzoekend, dat klanken durft te maken zonder doel of oordeel. Ik nodig je daar van harte toe uit. Want juist in dat spel ontstaat vaak iets echts. Maar… datzelfde kind heeft ook pijn opgelopen. Van kleine, schurende ervaringen tot grote wonden. Spelen vraagt dan om veiligheid, zach

Je veilig voelen is de eerste sleutel om overgave te kunnen ervaren. Maar in onze drukke, volle, gehaaste maatschappij — de storm waarin we leven — is dat een enorme klus. Let maar eens op hoe snel je lichaam reageert: je ogen verharden, je kaak klemt, je middenrif spant zich, je benen zetten zich schrap. Soms is het subtiel, soms fors. Deze reactie kunnen bijvoorbeeld ontstaan door tijdsdruk, te veel werk, afspraken, verwachtingen, (vermeende) oordelen of teleurstellingen, e

In mijn vorige blog, Grip zonder grijpen , schreef ik dat je kunt leren kalm in het oog van de storm te staan, zonder dat je de storm wilt reguleren. In dit blog voeg ik er nu een wellicht wat ontregelende tegenstrijdigheid aan toe. Oké. Je kunt leren kalm in het oog van de storm te staan. Maar pas op — de ‘onverstoorbaarheid’ die daarin doorklinkt, kan ook weer een vorm van controle  zijn. Met een muur om je heen, afgesloten van je omgeving, kun je zomaar los komen te staan

In een gezin, tussen en met je kinderen, je partner, of op het werk – met collega’s of het werk zelf – kan het soms flink stormen. Hoe ga je daarmee om? De meeste mensen proberen grip te krijgen door te sturen, te reguleren, te begrenzen. Door te duiden, betekenis te geven, te analyseren. Te begrijpen. Er is de wens om iets vast te kunnen grijpen. Om grip te krijgen. Om stil te zetten. Zodat de storm eindelijk tot rust komt. En, dan pas, jij zelf ook. Niet te doen, is mijn er

Overgave is een van de meest verlangde ervaringen, en tegelijk een van de moeilijkste om echt te voelen. Je kunt er niet zomaar naar toe denken. Het vraagt een bepaalde bedding, een context waarin je veilig genoeg bent om te zakken, te voelen, en jezelf te laten meegaan met het moment. In deze blog deel ik welke elementen zo’n bedding nodig heeft — zodat overgave niet iets blijft dat je probeert , maar iets dat je daadwerkelijk kunt ervaren . De vijf lagen van bedding voor ov

De bezoekers van mijn Stemwerkplaats hebben één ding gemeen:het verlangen naar overgave. Er worden heel wat gedachten gedeeld over loslaten, aanvaarden — en aan de andere kant: controle willen houden. En je raadt het al...Ook het loslaten van controle  lukt maar moeilijk met je hoofd. Toch kennen we allemaal momenten waarop het zomaar gebeurt : wanneer je even niet oplette, niet hard aan het werk was, je niet waakzaam voelde. Misschien toen je je liet meeslepen door een bulde

Soms hang ik een aureooltje van heiligheid om mijn eigen kalmte. Serieus, ik dènk dan zelf ook echt dat ik kalm ben. Maar als iemand of...

Soms blijf ik met een cliënt lang aan tafel zitten. We raken in gesprek, en mijn brein schiet in de puzzel-oplosstand. Ik ben dol op...

Waar gaat communicatie mis? Een cliënt vertelde me laatst: “We belandden in een welles-nietes gevecht. Ik wist zeker dat ik gelijk had,...

Durf jij in vrijheid en openheid te spreken over seksualiteit? Voor mij blijft het soms een drempel — mijn maatschappelijke preutsigheid...

en hoe je de ruimte terugwint Ken je dat gevoel? Je wilt iets zeggen, maar er komt niets uit. Je keel zit dicht, je stem klinkt dun of...

Als kind was ik een tijd lang behoorlijk angstig om naar bed te gaan. Te gaan slapen. En, wie weet, nooit meer wakker te worden. Een...

Het maakt niet uit hoe iemand eruitziet — iel, gezet, lang, peervormig, appelvormig, bleek, rozig, bruin of gevlekt… je kunt het omarmen,...

De verhalen uit ons verleden dragen we altijd mee. Ze laten sporen na – klein of groot, sluipend of plotseling. Om te helen, denken we...