De kraan open?

Kijk, wat het is... mijn tranen zitten hoog. Bij het minste geringste knijpt mijn keel samen, en schieten tranen in mijn ogen.

Ik zit nog in de open-hart-modus na het overlijden van mijn mams. En nu zijn we ons aan het voorbereiden op het trouwen van mijn zoon, morgen, met zijn allerliefste vriendin.

Ik hoef het maar voor me te zien en hop, daar is die brok in de keel, en welt mijn borst vol weeïgheid.

Ik was bij ze vanmiddag, even wat helpen, en ik hoor hoe ze ontladen, door te zuchten,  (dat doen ze goehoed!!!), ze steken elkaar aan, en ik schiet al vol. Ik zie ze knuffelen, ik zie ze doorzetten, ik zie ze even worstelen, en daar zit ik, met mijn stokkende adem, die golf door me heen. Zelfs nu ik dit tik.

Maar luister, ik ben geen jankebrok, toch!!! Ik ben een harde!!! Niet aanstellen, niet toestaan, zo ben ik dat gewend.

Ja werkelijk, die twee zijn met elkaar in 'gevecht', zo werkt dat, bij mij. Brok in de keel, gauw aan wat anders denken, want als die hele stroom op gang komt...

Gelukkig kan ik hier inmiddels bij grinniken, en krijgt zachtheid direct ruimte. Wat'n toestand, die verschillende Roepen van Binnen.

Ik adem me er maar rustig doorheen. Althans, ik doe mijn best...

Hoe doe jij dat met verdriet? Gaat jouw kraan makkelijk open? Doe je af en toe een drupje? Of zit 'ie vastgeroest?