De Roep om te Voelen

Soms als ik mijn cliënten vraag (als ik spanning, boosheid, of verdriet meevoel): 'Waar in je lichaam voel je dat?', kijken ze me aan alsof ze het in Keulen horen donderen. 'In mijn lichaam? Het zit in mijn hoofd!'

En gosh ja, dan is zo'n vraag zo frustrerend. Wazig. Zemelig zelfs.

Terwijl er ergens in dat lichaam heus een Roep klinkt: 'Hallo! Ik ben er ook nog. Voel mij. Hoor mij. Ik heb een belangrijke boodschap!'

Die stem wordt overruled door iets als 'Ik red me prima.' Of 'Ja, ik heb van alles meegemaakt, maar dat heb ik al lang een plek gegeven.' Of: 'Ja, ik weet het, er zal heus iets roepen, maar ik kan er niet bij.'

Ik herken ze allemaal.

Ik weet nog dat iemand in mijn omgeving ooit, echt zo'n 25 jaar geleden wel, bezig was met InnerFocus. Als je ergens pijn had, dan moest je 'naar binnen keren', en de pijn een vorm, een kleur, een beeld geven. Ik had geen idee! Geen idee! En ik haalde er mijn wenkbrauwen bij op, draaide me om, en ging weer verder.

Ook míjn hoofd had het, net als bij velen, al lang overgenomen.

Toch hoorde ik in mij steeds vaker de Roep om te Voelen. Mijn gevoelens riepen niet, nee, de Roep om te Voelen riep. Want ik voelde me leeg. Vlak. Gespannen. Ook al sprankelde ik, zong ik, lachte ik. Mijn gevoelsleven was als een kale steen. En soms sprong er een barst in, en glipte wanhoop als boosheid als magma naar buiten.

En dat mag niet!

En zo ben ik weer terug bij mijn cliënten:

Die soms niet ónder de boosheid kunnen voelen, omdat de boosheid niet toegestaan is. Die hooguit een mentale vorm hebben gevonden om hun boosheid te uiten.

Die werkt ook heus wel, bijvoorbeeld in de vorm van een dagboek, verhalen of liedjes. Maar als de Roep diep van Binnen niet meedoet komt de boosheid niet echt in beweging.

'Boosheid maakt alles kapot', hoor ik dan. Ja, dat kan kloppen, maar Niet in een therapieruimte, waar je stem de geleider mag zijn tussen binnen- en buitenwereld. En waar boosheid vervolgens plek kan maken voor verdriet, kwetsbaarheid, en verlangen, in welke vorm dan ook.

De kern van dat verlangen is vrijwel altijd: ik verlang naar LevensLust, naar Voelen, naar Stromen, naar Liefde.

Leef. Voel. Stroom. Heb lief.

Stap voor stap, in alle rust en veiligheid.