Hand op je buik

Er was een vrouw in mijn praktijk die haar hand niet op haar buik kon leggen. Op haar mond, dat wel! Maar niet op haar buik.

Haar Liefde voor het Leven was diep diep diep verborgen. Alles in haar schreeuwde NEE! AU! GEVAARLIJK!

De diepste Roep van Binnen is altijd een vanzelfsprekend JA voor het leven. Een JA voor innig tevreden zijn met jezelf, volkomen senang in jezelf, en van daaruit met anderen. Dat is de natuurlijke route. Ook tot intimiteit, seksualiteit, liefde met en voor de ander.

Daarenboven, het leven zelf, hoe tegenstrijdig ook, met zijn geschiedenis, machtsverhoudingen, onveilige gedachtegoed, en ervaringen die daaruit voorkomen legt maar zo een welluidend NEE! bovenop die natuurlijke JA.

Hoe sterk is je NEE? Des te sterker en diverser, des te moeilijker de JA nog te voelen is.

Dus wat doen we dan? We forceren de JA; We forceren de lichamelijke JA, bedekt door een NEE (niet op deze manier!!!) met een hoofdelijk JA. Want we moeten leven, nietwaar! Lachen, zingen, spelen, begrijpen, weten, liefhebben, seksen, ...

Funest voor onze gezondheid!

Echt waar!

Funest!

Wat doen we onszelf daarmee geweld aan.

Wat is de route? Uiteraard: terug naar je lichamelijke JA!

Hoe?

Met veiligheid. Zachtheid. Nabijheid. Aandacht. Een hand op je buik. Een JA voor alles wat je tegenkomt op weg naar je JA voor het Leven.

Wil je terug naar je JA voor het leven, maar lukt het je nog niet zelf? Maak een eerste afspraak.