Het podium nemen

Het valt niet mee hoor, echt niet, om het podium te nemen, je volle zelf te laten horen, èn er volop van te genieten. Het gaat vaak gepaard met heel veel ongemak, geremdheid, blokkades. Je denkt: ik wíl dat, ik kan dat, ik verlang ernaar, ik hou van zingen, van spreken, van expressie, dus ik dóe het gewoon!

Maar dan is het moment daar, en dan bonst je hart in je keel, je keel knijpt dicht, emoties joelen door je heen, en roept alles in je NEE! Doe liever een stapje terug!

En dat valt je dan zo tegen, van jezelf. Je dacht dat je vrijer was, verder was.

Wat een innerlijk conflict, je volle zelf laten horen. En er ook nog van genieten. Het is zo bloot, zo kwetsbaar.

Dit toont zich niet alleen in het, al dan niet, zingen, uiteraard. Het toont zich in àlles wat gezien en gehoord wil worden:

Een gedachte, een verhaal, een missie, een werkstuk, een improvisatie, een beweging, een dans, ... in wat voor uiting dan ook.

Die botsing van verlangen naar

Vol. Vrij. Open.

en de angst voor

Vallen. Onderuit gaan. Verliezen.

Afwijzing.

En dan? Terugtrekken? Opgeven? Terug in je schulp?

Nee!

Sta dat jezelf niet toe. Voel je verlangen. Zet een stap. Laat je zien en horen. Oefen dat. Het wordt gewoner. Het wordt ruimer. Het wordt voller. Het wordt vrijer. Stap voor stap.

Stap jij 's werelds podium op? Of doe je het niet...