Hoe het denken dat wat gevoeld wordt overstemd

'Ahaaa', zegt een bezoeker van mijn Stemwerkplaats, als het kwartje valt over 'voelen'. 'Ik voel groen, maar mijn hoofd denkt dat dit gevoel paars voelt, en daardoor voel ik groen niet.'

Super interessant toch?

Hoe het begon:

We bespraken de tekst van een lied. Dit lied droeg kwetsbaarheid in zich, verdriet, angst, passie, bedácht ze. Ze zei er zelf bij, dat ze het niet echt voelde, maar bedacht. Dus vroeg ik even door. 'Voel eens, hoe reageert je lichaam op het woord 'kwetsbaarheid', en ze wees naar haar borstgebied: 'daar trekken mijn spieren samen'. Hetzelfde deden we met het woord 'verdriet' - ze voelde dat net onder het middenrif. 'Passie' - 'hier voel ik geen reactie', zei ze.

Dat waarnemen van reacties - of het ontbreken ervan - ís voelen.

Daarnaast zag ik tijdens het zingen verschillende, heftige gevoelens door haar heen stromen, die zich uitten in haar lichaamstaal: frustratie, ongemak, schaamte, teleurstelling... En ik benoemde wat ik fysiek had gezien en vroeg haar welk woord ze daaraan zou koppelen. Ze had woorden voor deze emoties, die overeenkwamen met wat ik had waargenomen.

Er rolde een lange zin uit mijn mond, ik weet het niet meer precies, en toen viel dus dat kwartje.

'Aha! Ik voel groen, maar mijn hoofd zegt dat dit gevoel paars voelt, waardoor ik groen niet voel.'

Dit zie ik heel veel bij mensen die nogal cognitief ingesteld zijn. Ze maken zich zorgen dat ze niet voelen, maar ze voelen wel, alleen herkent het hoofd het niet altijd. Ik ben dankbaar dat ik de brug mag helpen slaan.