Onschuld

Waar denk jij aan bij het woord 'onschuld'?

Ik denk aan kinderen, die vrij aan het spelen zijn. Onbevangen de wereld in stappen en reageren op wat er om hen heen gebeurt. Naar mensen toestappen. Al zingend hun gedachten uiten. Als vanzelf meebewegen op muziek. Met pure nieuwsgierigheid hun eerste krabbels op papier zetten. Licht, vloeiend, onbelemmerd.

Zo waren wij ooit ook 'de onschuld zelve'. En als 'de onschuld zelve', leefden we in volle overgave ons leven, vanuit onze eigen drive. De één voortvarend, driest, de ander meer observerend, afwachtend ... ; ieder zijn eigen stijl.

Totdat we in botsing kwamen met onze omgeving. Iemand remde ons af. Duwde ons vooruit. Maande ons tot stilte. Vond iets van onze woorden, onze stem. Corrigeerde ons. Verbeterde ons. Waarschuwde ons. Strafte ons. En daarmee verloren we, telkens weer, een stukje onschuld.

Kun jij je die momenten herinneren? Die momenten dat jij tot je eigen grote verrassing iets fout bleek te hebben gedaan? Schuldig werd aan iets waar jij je totaal niet van bewust was?En je schaamde, omdat je dat niet aan had zien komen?

Onschuldig = niet schuldig. Heerlijk. Maar zodra onschuld afbrokkelt komt schuld in beeld. En moeten we leren dealen met de schuld en schaamte van 'niet goed gedaan'. 'Niet goed genoeg'.

Ik schreef een boek, mijn kleine Artemis, en een uitgever zei: 'Het gaat zoveel over schuld'. Ja, dat klopt, het was een zoektocht naar 'onschuld'. Een zoektocht waar velen van ons, zij het onbewust, mee bezig zijn. En daarvoor moet je ook je schuld kunnen dragen. Gek genoeg. Want wel zeker heb ik me, door botsingen met het leven, bijvoorbeeld schuldig gemaakt aan het met woorden beschadigen van een ander. Dat was mijn reactie op schending. Dat vergoelijkt het niet, ik wil dat niet doen. En toch gebeurt het in momenten van frustratie en onmacht.

Zo voelde een cliënt zich schuldig over haar positie als oudste in een gezin. Die positie was haar op een bepaalde manier kwalijk genomen door een jongere zus. Zo heeft iedereen 'schuld' opgebouwd.

Wat een toestand, he! Daar wil je je toch het liefst ogenblikkelijk van bevrijden.

Wat vraagt dat?

Het voeden van onschuld: onze pure, onderzoekende, nieuwsgierige, vrije, stromende, liefhebbende aanwezigheid. Het voeden van liefde voor onze natuurlijke kracht, essentie, drive.

Hoe? Door de stroom van adem, klanken, beweging, muziek die in jou opwelt te volgen.

Klinkt simpel hè! En je kunt er direct mee beginnen. Doe maar eens. Adem in, en adem uit, met geluid. :-)

Moeilijker wordt het dit te doen wanneer er een toehoorder aanwezig is. Juist dát is ook belangrijk. Mag jij klinken zo je klinkt? Of vindt de ander daar iets van. Als dat zo zou zijn, zou er direct weer een stukje onschuld verdwijnen.

Kom maar hoor, ik luister. En ik voel je essentie, hoe dan ook!