Veiligheid: de eerste sleutel tot overgave

Je veilig voelen is de eerste sleutel om overgave te kunnen ervaren.

Maar in onze drukke, volle, gehaaste maatschappij — de storm waarin we leven — is dat een enorme klus.

Let maar eens op hoe snel je lichaam reageert: je ogen verharden, je kaak klemt, je middenrif spant zich, je benen zetten zich schrap.

Soms is het subtiel, soms fors.

Deze reactie kunnen bijvoorbeeld ontstaan door tijdsdruk, te veel werk, afspraken, verwachtingen, (vermeende) oordelen of teleurstellingen, en door onze eigen gevoeligheden

Meestal heb je het niet eens door, zó gewoon zijn die signalen geworden.

Hoe kun je iets ervaren en veranderen waarvan je je niet bewust bent?

Door ontmoeting.

Wanneer een ander jou werkelijk mag en kan aanraken, bewegen, zul jij kunnen ervaren waar jij je lichaam tegenhoudt, en/of zal de ander daarin een spiegel zijn.

We denken vaak dat we het allemaal zelf moeten kunnen.

Maar dat is een misverstand.

We hebben elkaar nodig om te bewegen, te leren, te genieten, te léven.

Leven ontstaat in de ontmoeting.

Tussen jou en mij.

Tussen jou en de ander.

Zodra er veiligheid is — of zelfs maar het begin daarvan.

Want veiligheid is de eerste sleutel.

En het mooie is: je kunt die sleutel zélf vinden en gebruiken: Een gevoel van veiligheid is iets wat jij jezelf kunt geven. Dàt kan een ander niet voor je doen.

Hoe?

Kijk maar eens om je heen:

Is er nú iets dat werkelijk gevaarlijk is?

Sluit je ogen en luister: hoor je iets dat duidt op gevaar?

Vaak is het antwoord: nee.

De onveiligheid speelt zich af in je hoofd — en dus ook in je lichaam.

In mijn werk nodig ik je uit om de weg terug te vinden naar veiligheid.

Fysiek, emotioneel en mentaal. Zodat je je, al is het eerst maar een beetje, over kunt geven aan beweging, muziek, klank.

En zelfs zo'n ieniminibeetje overgave neem jij mee je dag in, en zal beweging brengen. Let maar eens op!