Wandelend hoofd

Ja, ik werk heel graag met hoogopgeleide vrouwen.Waarom? Omdat zij met hun snelle, slimme, analyserende manier van denken het risico lopen een ‘wandelend hoofd’ te worden. En maar zo vergéten naar hun lichaam te luisteren, er niet naar wíllen luisteren, of er niet meer naar kúnnen luisteren.

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik stond voor de klas – net als veel van mijn vriendinnen. En weet je, alles wat met yoga, meditatie, voelen, hart, intuïtie te maken had... Alleen al bij het horen van die woorden kreeg ik jeuk. Wazig gedoe, zeiden we dan. Nee hoor, wij gebruikten ons hoofd. Onze intelligentie. We deelden gretig onze kennis en haalden dáár onze voldoening uit.

Tot er iets begon te knagen.Het gebeurde tijdens de creatieve lessen die ik zo graag gaf. Daar bloeiden juist de kinderen op die niet zo ‘hoofdig’ waren. Hun wijsheid en intelligentie zag ik vaak niet terug in hun rekensommen, maar wél in wat ze schilderden, zongen of speelden. Zij ontspanden als ze mochten creëren. En ik… eigenlijk ook.

Maar zodra er gepresteerd moest worden – bij nieuwe cursussen, onder collega’s, of in contact met mensen die nóg hoger waren opgeleid – sloeg de spanning toe. Dan wilde ik me bewijzen. Mijn status vasthouden. Misschien zelfs wel directeur worden? Mijn toenmalige directeur-collega vroeg het me, terwijl ik in zijn luxe stoel vrolijk rondjes draaide.

En daar zat ik.Wat zou ik doen? Toegeven dat voelen, spelen en creëren mijn hart meer raakten dan status en presteren? Of veilig blijven waar ik was, en proberen dáár mijn waarde te vergroten?

Mijn lichaam gaf het antwoord. Ik voelde me vele malen vervulder als ik zong, speelde of schilderde, dan wanneer ik uitlegde hoe breuken en staartdelingen werkten. Dat had nog niets te maken met intuïtie, energie, of ‘een hart dat klopt’. Dat soort woorden kwamen pas veel later. Stap voor stap. :-)

Nog steeds ken ik veel vrouwen in het onderwijs, of op de stoel van de directie. En ja, ook zij vinden – soms schoorvoetend, soms gedwongen door stress of burn-out – hun weg naar yoga, meditatie, chi kungs of lichaamswerk.

Gewoon, omdat het helpt.

Want je hebt nou eenmaal een lichaam. En dat lichaam schreeuwt: BALANS! JOEHOE! IK BEN ER OOK NOG!

De vraag is alleen: durf jij er ook écht naar te luisteren?