Wanneer expressie een masker wordt

Expressie en voelen zijn niet hetzelfde.

Sterker nog: expressie kan soms een manier zijn om niet écht te voelen.

Expressie krijgt een vorm, een laagje.

Je weet hoe het eruit zou moeten zien. Hoe het zou moeten klinken.

Je kent de techniek, de toon, de gebaren.

Zoals een juf of meester die leerde: 'Doe maar alsof je boos bent'.

En zo doen we alsof we voelen.

Alsof we verdrietig zijn. Alsof we jaloers zijn. Alsof we ons goed voelen. Alsof we krachtig zijn.

Het is een valkuil die ik vaak zie bij expressieve coaches, therapeuten en docenten:

we wéten het te goed. We móeten het goed weten. We móeten het kunnen laten zien.

En het moet ook nog mooi zijn – esthetisch, kleurrijk, wijs, waarachtig.

Leven uitstralen!

Maar … zegt dat werkelijk iets over wat er van binnen gebeurt?

Is het de weg naar binnen, of van binnen naar buiten?

Soms wel. Maar vaak – als je eerlijk voelt – niet.

Ik oordeel daar niet over. Ook niet over mijn eigen expressies en creaties.

Ze waren en zijn allemaal passend op mijn reis naar binnen.

Tegelijkertijd ervaar ik dat tao-oefeningen, stemwerk en lichaamswerk mij dichter bij mijn échte binnenwereld brengen. Ze scherpen mijn fijngevoeligheid, mijn zachtheid, mijn sensitiviteit. En ik zie hoe gemakkelijk expressie dat kan overschaduwen.

Dat wil ik niet meer.

✨ Herken je dit?

Wil jij ook je ware Roep van Binnen voelen én volgen?

Kom dan met me trainen.