Een gevaarlijke leeuw of een klein poesje

Wat ís dat nou precies, je veilig voelen. 

Ik ontdek het iedere dag wat meer, door trouw de oefeningen te doen die me doen ontspannen, én die me doen kriebelen. Ik kan zelf besluiten of ik daar tijd voor maak, of niet. Maar ik merk het al snel, wanneer ik ze een tijdje oversla. Dan word ik weer meegenomen door de verhalen uit het verleden, of gedachten over de toekomst. 

Want, god, wat heb ik me onveilig gevoeld in het verleden. Wat heeft mijn lichaam lang in de overlevingsstand gestaan. Waakzaamheid, aftasten van mijn omgeving, argwaan, oplettendheid, het voor willen zijn van narigheid, rug rechten, tanden op elkaar! 

'Mij doe je niets! Pas maar op! Grrrrr.' 

En als ik dat meeneem naar de toekomst... Je snapt zo ook wel dat dat tot problemen kan gaan leiden. 

Mijn gevoelens van onveiligheid hadden vooral te maken met 'het andere geslacht'. Na het verlies van mijn jongste broertje, opgegroeid in een gezin met alleen maar meiden, heb ik gewoon niet goed geleerd hoe ik om moest gaan met mannen. En tussen mij en mijn vader, tja, daar kon het behoorlijk knallen. 

Een aantal gebeurtenissen in mijn leven hebben de overtuiging 'Mannen zijn gevaarlijk!' doen ontstaan en telkens weer bevestigd. Dat maakte het uiterst moeilijk te genieten van contact tussen mij en de mannelijke ander. Wat een gemis hè! 

Vanochtend, bij het afronden van het werkboek dat hoort bij het verhaal Mijn Kleine Artemis, ontstond het beeld van een poesje, dat haar rug genoeglijk spinnend tegen een warme hand aanduwt. 

Van een gevaarlijke leeuw ben ik toch eigenlijk maar gewoon dat kleine poesje. :-) 

Stel jezelf eens de vraag: wanneer voel ik me onveilig? 

Denk er niet te makkelijk over, draag de vraag wat langer met je mee. Want onveiligheid uit zich heel groot, maar ook piepklein.